Ωδή στον Γιούργκεν Κλόπ. Έναν υπέροχο και ρομαντικό άνθρωπο. The Crazy One!

Γράφει ένας πραγματικός φίλος της Λίβερπουλ και του αληθινού ποδοσφαίρου...

Από τη στιγμή που έμαθα ότι έφυγε από τη BvB, ούρλιαζα, έστελνα μηνύματα στη διοίκηση της ομάδας, στο επίσημο site της Λίβερπουλ, σε κάθε σελίδα που υπήρχε, να τρέξουν να τον πάρουν! Γιατί αυτός ο τρελός, ήταν σίγουρο ότι μπορούσε να αλλάξει την ροή της ιστορίας που για εμάς, πήγαινε σε εκείνο το σημείο, από το πολύ κακό, στο ακόμα χειρότερο! Είχαμε πάψει να πιστεύουμε. Είχαμε ξεχάσει πως είναι να παίζουμε μεγάλους αγώνες και να μας σέβονται οι αντίπαλοι. Είχαμε καταντήσει ανέκδοτο για όλη την Ευρώπη, δεν είχαμε καν, ένα σοβαρό στόχο σαν ομάδα, ένα πλάνο που θα έδινε κίνητρο στους παίκτες και τον κόσμο της! 
Ας λέμε αλήθειες! Για το επίπεδο της Λίβερπουλ, κινούμασταν μεταξύ αφάνειας και απαξίωσης. Η αλλαγή ήταν παραπάνω από επιτακτική, όμως έπρεπε να είναι και η σωστή. Θεωρώ πως εάν δεν είχαμε φέρει τον Κλόπαρο στο Άνφιλντ, τότε η ιστορία μας σήμερα, θα ήταν εντελώς διαφορετική! Προς το χειρότερο. Εκείνη η περίοδος, ήταν η πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας. Θα συνεχίζαμε στο ίδιο χάλι; θα ερχόταν κάποιος που δεν ήξερε τι σημαίνει Λίβερπουλ και δεν είχε μέσα του, το πνεύμα του Merseyside; θα ερχόταν κάποιος ικανός, αλλά άσχετος εντελώς με τον τρόπο και την ιδιοσυγκρασία του KOP και του Σάνκλι; ή θα ερχόταν ο άνθρωπος που ήταν Θεόσταλτος ή γεννημένος, για να προπονήσει την Λίβερπουλ μας, για να αναλάβει τα ηνία του Συλλόγου μας! Αυτή ήταν η πιο κρίσιμη επιλογή, στην σύγχρονη ιστορία της Λίβερπουλ. Η πίεση του κόσμου προς τη διοίκηση, (η οποία μας αντιμετωπίζει σαν εταιρία και μόνο), σε συνδυασμό με το πάθος και τη θέληση του Κλόπαρου, να έρθει στο Ανφιλντ. Αυτά οδήγησαν στην αρχή της αναγέννησης, της μεγάλης μας Λίβερπουλ! Όταν υπέγραψε ο τρελός, ήμουν απόλυτα σίγουρος, ότι θα ήταν μόνο θέμα χρόνου, μέχρι να αρχίσουν οι επιτυχίες και η ομάδα μας, να μας χαρίσει ένδοξες στιγμές του παρελθόντος! 
Έτσι κι έγινε. Ακόμα και όταν στράβωσαν κάπου τα πράγματα, πότε δεν έπαψα να τον στηρίζω. Διαπληκτίστηκα και με συνοπαδούς μας, που έλεγαν ότι "δε κάνει" και αυτό το εμετικά γελοίο, "Klopp out". Ελπίζω όλοι αυτοί, να έχουνε καταλάβει το δυσθεώρητο μέγεθος εγκλήματος, που διέπρατταν τότε. Το έβλεπα στα μάτια του, στη ψυχοσύνθεση του, στο πάθος, τη τρέλα, τις αντιδράσεις αυτού του ανθρώπου, ότι είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος, για να προπονεί την Λίβερπουλ! Ξέρει που βρίσκεται. Σέβεται και τιμάει το μέρος και τον Σύλλογο που υπηρετεί. Χαίρεται πραγματικά, μέσα από τη ψυχή του και ίσως νιώθει και ευλογία, το να έχει αυτή τη θέση. Κάτι που κανένας στο πρόσφατο παρελθόν δεν αντιλαμβανόταν, με τον ίδιο τρόπο. Ο Κλόπ έγινε ένα, αμέσως με τον σύλλογο. Όχι πως ήταν κάτι δύσκολο να συμβεί. Μιας και όπως προείπα, είχε μέσα του το πνεύμα του Merseyside, το πάθος του KOP και την αγάπη του Σάνκλι, για την Λίβερπουλ. Εκτός της τεχνικής του Μαεστρίας, εντός αγωνιστικού χώρου και ο τρόπος που παρατάσσει την ομάδα, ώστε να πιέζει  ασταμάτητα τον αντίπαλο και συνάμα, να παίζει όμορφο, θελκτικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Δεν αρκούσε μόνο αυτό, για να αναγεννηθεί η ιδέα και να σηκωθεί, το πραγματικό βάρος της φανέλας της Λίβερπουλ. Έπρεπε να υπάρχει μέσα στα αποδυτήρια, ο προπονητής που θα μάθαινε στους παίκτες, το τι σημαίνει, τι εκπροσωπεί, τι πρεσβεύει ο Σύλλογος στον οποίο αγωνίζονται. Να τους κάνει να παίζουν για τον κόσμο, την ιστορία και τις αξίες, που αντιπροσωπεύουν την Λίβερπουλ!

 Από όλους τους προπονητές που υπάρχουν σήμερα, σε όλα τα μεγάλα κλαμπ των ομάδων. Κανένας άλλος, εκτός του Κλόπαρου, δε θα μπορούσε να τα έχει επιτύχει και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με ελάχιστη βοήθεια, από τη διοίκηση του Συλλόγου, όλα αυτά! Κανένας άλλος! Οι περισσότεροι θα είχαν παραιτηθεί γιατί δεν θα άντεχαν το κλίμα και τις δυσκολίες. Άλλοι θα δεχόντουσαν μόνο αν είχαν μια έτοιμη ομάδα εκατομμυρίων, όπως η Σίτι, η Παρί, η united για παράδειγμα. Όχι όμως ο Κλόπ. Ο οποίος ήξερε που έρχεται, κάτω από ποιες συνθήκες έρχεται. Ήξερε τι θα αντιμετωπίσει, το κλίμα και τις δυσκολίες που θα συναντήσει και το είχε πάρει απόφαση, το έκανε σκοπό ζωής, μπορώ να σας πω εγώ! ΘΑ ΤΑ ΑΛΛΑΖΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ, ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ!

 Τα γράφω όλα αυτά και πραγματικά συγκινούμαι. Πίστεψα σε αυτό τον άνθρωπο από τη πρώτη στιγμή. Πότε δε τον αμφισβήτησα, πάντα τον στήριζα. Ακόμα κι όταν δεν ήθελε να πάρει σοβαρούς παίκτες για την άμυνα και παίζαμε με Μορένο και Λόβρεν. Όταν γελούσε κάθε αντίπαλος, με τις γκάφες τους και την αστεία αμυντική λειτουργία της ομάδας. Ακόμα και τότε, πίστευα ότι θα έβλεπε καθαρά και θα έπαιρνε την καλύτερη απόφαση για να βοηθηθεί η ομάδα. Όπως και έκανε. Έδωσε πολύ χρόνο και πολλές ευκαιρίες σε κάποιους παίκτες, ώστε να αποδείξουν την αξία τους σε σημείο που νομίζαμε όλοι, ότι τους έδινε ασυλία. Απλά το έκανε όμως, γιατί ήθελε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό, μέσα από όλους. Ώστε να τους κρίνει τότε!
 Κλασικό και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ο Μίλνερ και ο Κάριους. Που όλοι τους θεωρούσαν λίγους για την Λίβερπουλ και ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Σήμερα αυτοί οι δύο, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, είναι από τους κύριους υπεύθυνους, για την αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας. Ο Σαλάχ, ο Μανέ, ο Ρόμπερτσον, είναι δικές του επιλογές, που πριν έρθουν στο Άνφιλντ και τους αναλάβει ο Κλόπ, ήταν παίκτες μικρομεσαίου μεγέθους, που ποτέ δεν έκαναν κάτι αξιοθαύμαστο. Ο Σαλάχ πήγαινε δανεικός, από τη μια ομάδα στην άλλη, μη βρίσκοντας σταθερή θέση και έχοντας λίγο χρόνο συμμετοχής. Ο Μανέ ήταν απλά ένα γρήγορο χαφ, που δεν είχε τραβήξει τα βλέμματα των μεγαλύτερων ομάδων της Αγγλίας και της Ευρώπης. Ο Ρόμπερτσον όταν αποκτήθηκε, όλοι αναρωτιόμασταν, που πήγε και τον βρήκε το τεχνικό επιτελείο της ομάδας και αν θα είναι δεύτερος ή τρίτος αναπληρωματικός, του Μορένο! Τώρα και μετά τη μεταμόρφωση, που τους έκανε ο Harry Klopper  και η μαγική του, ποδοσφαιρική και ιδεολογική του φιλοσοφία, για το άθλημα, αλλά και την ίδια τη ζωή... ο Σαλάχ είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλου του κόσμου και αν δεν τα "μαγειρέψει" η uefa, για τον Μέσι ή τον Ρονάλντο, τότε ο Αιγύπτιος Βασιλιάς του Άνφιλντ, θα πάρει τη χρυσή μπάλα και θα τη προσθέσει στη συλλογή του, μαζί με τα υπόλοιπα δεκάδες βραβεία, που κέρδισε φέτος. Ο Μίλνερ είναι ο τελευταίος της κοπιάς του Τζέραρντ. Διαφέρουν σε πάρα πολλά με τον ιστορικό μας αρχηγό, όμως βλέπεις το ίδιο πάθος, την ίδια θέληση και την ίδια αυταπάρνηση που δείχνει μέσα στο γήπεδο, σε όποια θέση και να τον βάλει ο Κλόπ! Είναι κάτι μοναδικό, πως αυτός ο 32χρονος άνθρωπος, παίζει το ίδιο καλά, από αριστερό μπακ, έως και σέντερ φορ! Κάτι που φυσικά, οφείλεται τόσο στον ίδιο τον αθλητή, όσο και στον Κλοπ, που τον πίστεψε βεβαίως! Όσο για τον Ρόμπερτσον; όλοι μας βλέπουμε ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ λύθηκε το μακροχρόνιο ανυπέρβλητο πρόβλημα, με την θέση του αριστερού οπισθοφύλακα της ομάδας. Ο μικρός είναι πραγματικά εξαιρετικός σε όσα παιχνίδια έχει αγωνιστεί.
Να πούμε για τους Τσάν και Φιρμίνο, που ήταν από μέτριοι ως κακοί και τώρα, ο τούρκος βρήκε τη θέση που του ταιριάζει, έχει προτάσεις από άλλες μεγάλες ομάδες... ενώ ο Βραζιλιάνος, έχει γίνει το καλύτερο "ψευτο-εννιάρι" σε όλο τον κόσμο, έχει γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών και αγαπημένο παιδί της κερκίδας! Ακόμα και ο Λόβρεν με τον Μορένο, βελτιώθηκαν! Πήρε τον Τσάμπερλεϊν ο Κλόπ και τον θεωρούσαν όλοι μέτριο. Τώρα που απελευθερώθηκε από τον Κλόπαρο, έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό και έγινε ένας από τους βασικούς καταλύτες της ομάδας. Ενώ οι φίλοι της Άρσεναλ, βλέποντας την ακραία βελτίωση του πρώην παίκτη τους, κυνηγούσαν τον Βενγκέρ, που τον άφησε να φύγει. Μινιολέ και Κάριους. Πότε δεν αποτελούσαν τη σίγουρη λύση, αλλά έχουν βελτιωθεί. Εάν δεν τους είχε αναλάβει ο Κλοπ, θα είχαν φύγει προ πολλού. Αλεξάντερ Άρνολντ, ένας νεαρός που δε σου γεμίζει το μάτι και που υπό τις οδηγίες του τρελού Γερμανού τεχνικού, είναι σαν ο Κλάιν να μη τραυματίστηκε ποτέ και να μην έλειψε ούτε μια μέρα!
Για το τέλος θα πω για τον Αρχηγό μας. Αλλά πρώτα θα μιλήσω, για τον πραγματικό ηγέτη, της άμυνας μας. Ο Φαν Ντάικ και το σήριαλ του καλοκαιριού, κόστισαν στην ομάδα, το πρώτο μισό της φετινής σεζόν, αλλά και την ανάγκασαν να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, προς την Σαουθάμπτον. Όταν όλοι μας επιμέναμε ότι τα 75 εκατομμύρια ευρώ, είναι πάρα πολλά λεφτά για έναν αμυντικό, ο Κλόπ δεν άλλαζε γνώμη και δεν άκουγε κανέναν. Είχε ξεχωρίσει στον Ολλανδό, κάποια ηγετικά χαρακτηριστικά και ήθελε να τον μετατρέψει, στον επόμενο μεγάλο ηγέτη, της άμυνας μας. Έναν ηγέτη που είχαμε να δούμε, από την εποχή του Κάραγκερ και του Άγκερ. Ο πολύς κόσμος έβλεπε έναν αθλητή δυνατό, νεαρό και γυμνασμένο, που θα μπορούσε να έχει κάποια καλή εξέλιξη, υπό προϋποθέσεις. Όχι όμως ο Κλόπ. Αυτός έβλεπε ήδη τον ηγέτη της άμυνας του, που θα φέρει ηρεμία, σταθερότητα και προστασία στα μετόπισθεν της ομάδας, για πολλά χρόνια ακόμα. Μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες και χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία με την Λίβερπουλ, ο Φαν Ντάικ έδωσε το στίγμα του και υπό τις οδηγίες και τις συμβουλές του Κλόπαρου, κατάφερε να μεταμορφωθεί σε πραγματικό ηγέτη της ομάδας και μαζί του, να μεταμορφωθεί και ολόκληρη η αμυντική λειτουργία της! Η άμυνα που έμοιαζε ανέκδοτο, παρουσιάστηκε στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λίγκ, ως μια πάρα πολύ καλά οργανωμένη και σταθερή άμυνα, από την οποία μάλιστα, ξεκινούσε το παιχνίδι της Λίβερπουλ! Κάτι που μέχρι πρότινος, δεν συνέβαινε για κανένα λόγο. Έργο του Κλόπαρου και αυτό φυσικά και μάλιστα, ίσως αυτό να ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι, της ολικής μεταμόρφωσης που ήθελε να κάνει, στην ομάδα. Το πέτυχε και αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει, καθότι το μαρτυράνε και τα ίδια τα αποτελέσματα.
Και πάμε να μιλήσουμε και για τον Χέντερσον...τι δεν έχει ακούσει αυτός ο άνθρωπος! Βρισιές, κατάρες, απειλές, αποδοκιμασίες, ότι χειρότερο μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ο Χέντερσον, το έχει ακούσει από τους ίδιους τους οπαδούς, της ομάδας μας. Παλτό, άμπαλος, αδιάφορος, μισθοφόρος, ντροπή του Merseyside, χίλια δυο! Έφτασε στο σημείο να μην τον βάζει ο Κλόπ, γιατί θα τον έκραζαν οι οπαδοί. Έμπαινε μέσα στο γήπεδο και ένιωθε ανεπιθύμητος, από τον ίδιο τον κόσμο, της Λίβερπουλ! Τότε ανέλαβε δράση ο Κλόπ και ο ασύγκριτος τρόπος προσέγγισης που έχει, ώστε να αλλάζει την ψυχολογία των παικτών του και να βγάζει από μέσα τους, (εκεί που κάνεις άλλος δε το πιστεύει), τον καλύτερο τους εαυτό! Μετά από τα μαγικά λόγια και τα ξόρκια του Κλόπ λοιπόν, ο Χέντερσον έγινε ο μεγάλος νικητής Αρχηγός, που είχε ανάγκη η ομάδα! Άφησε πίσω του, τον μαλθακό και απλά φιλότιμο παίκτη του παρελθόντος και μεταμορφώθηκε, σε έναν ηγέτη στο χώρο του κέντρου και σε πραγματικό Captain, όπου το έδειχνε και μέσα στο γήπεδο, με τη προσφορά του, αλλά και τη συμπεριφορά του, μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως, προς τους συμπαίκτες του! Το τι τους έλεγε, το πως τους το έλεγε. Όλοι βλέπουμε στα τελευταία παιχνίδια της Λίβερπουλ, έναν εντελώς διαφορετικό Χέντερσον, από αυτόν που είχαμε συνηθίσει. Βλέπουμε έναν ΑΡΧΗΓΟ! Ο οποίος είναι ξεκάθαρο δημιούργημα του Κλόπ και που πιστεύω, ότι υπό οποιονδήποτε άλλο προπονητή, σε οποιονδήποτε σύλλογο και να ήταν ο Χέντο, δεν θα είχε αλλάξει την εικόνα του χαρακτήρα και του παιχνιδιού του, οπότε θα έπαιρνε πόδι και θα γυρνούσε από εδώ και από εκεί, ως δανεικός.
Σας έγραψα για όλη την ομάδα σχεδόν και πως ο Κλόπαρος τη μεταμόρφωσε, ως δια μαγείας, αλλά και με πολύ θέληση και αγάπη για αυτό που κάνει. Δεν πήρε μια έτοιμη ομάδα, με φτασμένους παίκτες, ακριβά συμβόλαια, ούτε ανέλαβε την Λίβερπουλ κάτω από συνθήκες δόξας και άφθονου χρήματος. Αντίθετα πήρε την απόφαση να αναλάβει την Λίβερπουλ, στην πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της και να τη βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο που είχε οδηγηθεί. Αυτό το έκανε, ξοδεύοντας χρόνο, κόπο, σθένος και δουλεύοντας ακατάπαυστα με τους νεαρούς παίκτες της ομάδας, πλαισιώνοντας τους απλά, με μερικούς λίγο πιο έμπειρους και ταλαντούχους, μέχρι να τους κάνει όλους μαζί, μια πολύ δυνατή, ανίκητη και μεγάλη ομάδα, που θα την σέβονται όλοι, εχθροί και φίλοι του Συλλόγου. Πάνω από όλα όμως, τους έκανε οικογένεια. Στη Λίβερπουλ υπάρχει ένα πολύ όμορφο και θετικότατο κλίμα στα αποδυτήρια, που δεν είναι μόνο απόρροια των καλών αποτελεσμάτων. Γιατί και στις δύσκολες στιγμές που είχε η Λίβερπουλ και ήταν πολλές αυτές, αγωνιστικές ή έξωαγωνιστικές. Η ομάδα παρέμεινε ενωμένη, σταθερή και συγκεντρωμένη στο παιχνίδι της και στα όσα της έλεγε ο προπονητής της! Ο οποίος έδιωχνε μακριά τις φωνές αντιπερισπασμού και αποδιοργάνωσης της ομάδας, πότε με ήρεμο τρόπο και κάνοντας χιούμορ, (γιατί το έχει και αυτό το καλό, ως ωραίος άνθρωπος που είναι), πότε άλλοτε με ευθύ και κατηγορηματικό, έντονο τρόπο, προς όσους ήθελαν και αποζητούσαν, το κακό της ομάδας. Σε αυτές τις στιγμές ειδικά, που δεν ήταν και λίγες, ο Κλόπ έδειξε ότι είναι ο καλύτερος για τη θέση του και ότι ο Σύλλογος, είναι απόλυτα προστατευμένος από τις διάφορες επιθέσεις των αντιπάλων του, μιας και ο Κλόπαρος, θα βρίσκονταν πάντα εκεί και θα έκανε τα πάντα, για να προστατέψει την Λίβερπουλ και το καλό της ομάδας μας.

 Προσωπικά νιώθω σαν οπαδός της Λίβερπουλ, ευλογημένος που έχουμε αυτόν τον άνθρωπο, στον πάγκο της ομάδας μας. Το έχω πει πολλές φορές και κάποιοι το παρεξηγούν, αλλά θα συνεχίσω να το λέω. Εάν υπάρχει ένας άνθρωπος,ο οποίος είναι η προσωποποίηση της Λίβερπουλ, σαν ιδέα, σαν ιδεολογία, ιδιοσυγκρασία, σαν κουλτούρα, παράδοση και σύνολο όλων των αξιών, που πρεσβεύει αυτός ο Μυθικός Σύλλογος. Τότε αυτός είναι ο Γιούργκεν Κλόπ, χωρίς καμία αμφιβολία και καμία αμφισβήτηση! Ο τρελός ο Γερμανός (που πολλές φορές αναρωτιόμαστε, αν είναι πράγματι αυτή η εθνικότητα του, ή εάν είναι κρυφά από όλους Ιρλανδός!), έχει όλο το πάθος του KOP, όλη την έμπνευση που προκαλούσε ο Σάνκλι, όλη την τρέλα που κουβαλάει το Merseyside. Μα πάνω από όλα, έχει όλη την διάθεση, την αγάπη και τον σεβασμό, για ότι πραγματικά πρεσβεύει η Λίβερπουλ, αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο που όλοι αγαπήσαμε και όχι αυτό το εμπορευματοποιημένο προϊόν, στο οποίο το έχουν μετατρέψει, η uefa και η fifa. 
Κλόπαρε σε ευχαριστώ, που μου θύμισες τα χρόνια της αγνότητας, της απλότητας, της ομορφιάς του ποδοσφαίρου! Σε ευχαριστώ, που επανέφερες τη παλαιά δόξα της Λίβερπουλ, με δίκαιο και εργατικό, αυθεντικό τρόπο.
Σε ευχαριστώ για τις χαρές και τις λύπες, που περάσαμε μαζί και πότε δεν τα παράτησες, ούτε έσκυψες το κεφάλι. Αντίθετα συνέχισες να παλεύεις, να μάχεσαι απέναντι σε όλους και σε όλα, απέναντι στην αδικία και την ειρωνεία των αντιπάλων, αλλά και κάποιων "φίλων".
Σε ευχαριστώ για το χαμόγελο και την υπερηφάνεια, που μας έκανες να νιώσουμε, μετά από πολλά πολλά χρόνια. Όχι τόσο για τις νίκες και τις επιτυχίες, αλλά γιατί μας θύμισες πως είναι και τι σημαίνει να είσαι, πραγματικά ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ! 
Μα πάνω από όλα, σε ευχαριστώ γιατί με έκανες, ξανά να ονειρεύομαι... μου έδωσες ελπίδα, αισιοδοξία, δικαίωμα στο όνειρο!
Για όλα αυτά και άλλα πολλά, που ακόμα δεν ήρθαν, αλλά σίγουρα θα έρθουν στο μέλλον... Γιούργκεν Κλόπ σε ευχαριστώ! Εσύ πρέπει να σηκώσεις, του Τσάμπιονς Λίγκ τη κούπα, ψηλά στον ουρανό! Κι όταν θα το κάνεις, θα χαρεί όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης, αλλά και ο ίδιος ο Θεός!
Γιατί το αξίζεις, γιατί θα είναι μια νίκη του ρομαντισμού και της δικαιοσύνης, στα χρόνια της ψυχρότητας και της αδικίας.

ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΚΛΟΠ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΦΕΡΕ ΜΑΣ ΤΟ 6ο ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΝΑΟ!!!

Υ.Γ: Σε ερώτηση που του είχε κάνει ένας δημοσιογράφος της κατάπτυστης "sun", ο Κλόπ του απάντησε το εξής: <<Δεν μιλάω πλέον με τη "sun" >>. Ήταν η δήλωση που σηματοδότησε, την αρχή του εμπάργκο της Λίβερπουλ και με τον πλέον επίσημο τρόπο, εναντίον της φυλλάδας, ''sun''. Για το εμετικά απαράδεκτο πρωτοσέλιδο και τα κατάπτυστα, ανυπόστατα και συκοφαντικά σχόλια που γράφτηκαν από το συγκεκριμένο μέσο και όλη την σάπια προπαγάνδα που αυτό έκανε, σε συνεργασία με την τότε διεφθαρμένη κυβέρνηση και αστυνομία της Αγγλίας... στην υπόθεση του τραγικού θανάτου των 96 οπαδών της Λίβερπουλ, το 1989 στο Hillsborough. Εάν μέχρι τότε δεν ήξερες τον Κλόπ, τον χαρακτήρα του, την φιλοσοφία του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του. Εκείνη την ήμερα μάθαινες, ότι αυτός ο άνθρωπος ξέρει όσο κανένας άλλος τη δεδομένη χρονική περίοδο, που ακριβώς έχει έρθει, τι ακριβώς πρέπει να κάνει και πόσο τρομαχτικά συνειδητοποιημένος είναι, για το που ακριβώς βρίσκεται!
Έτσι απλά, κέρδισε την εμπιστοσύνη ολόκληρου του Συλλογικού οργανισμού της Λίβερπουλ, χωρίς φανφάρες και χωρίς να πουλήσει "οπαδιλίκι" ή να γλείψει την διοίκηση. Γιατί και ο ίδιος, όπως και εμείς οι οπαδοί και φίλοι της Λίβερπουλ, ξέρουμε πολύ καλά, ότι τέτοιες συμπεριφορές, είναι ξένες προς την ιστορία, την ιδεολογία και τις αξίες της αγαπημένης μας, ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ!
Είμαστε ήδη πέρα από απλά "ευγνώμονες", στον τρελό τον Κλόπ!

Οι δημοσιογράφοι του Νησιού, σε έχουν βαπτίσει ως "The Normal One". Για εμένα πάντα θα είσαι ο The Crazy One και γι' αυτό σε γουστάρουμε και σε θεωρούμε, έναν από εμάς!
Normal One ή Crazy One πάντως... ένα είναι σίγουρο και έχει τη μεγαλύτερη σημασία...

Now we believe... IN KLOPP WE TRUST!!!



Θεοδόσης Βαδιάκας