O Λευτέρης Αντωνιάδης γεννήθηκε το 1925 και μεγάλωσε μαζί με τα 10 αδέρφια του στην Πρίγκηπο. Στον Λευτέρη, επειδή ήταν μικρόσωμος, κόλλησαν το παρατσούκλι "Κιουτσούκ"=μικρός και το τούρκικο επώνυμό του καταγράφηκε ως Κιουτσούκ-Αντωνιάδης.
Άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ταξίμσπορ (Taksimspor), μια συνοικιακή ομάδα της Πόλης απο το 41-43. Υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στον
τουρκικό στρατό (1943-1947) για να συνεχισει την ποδοσφαιρική
σταδιοδρομία του στη Φενέρμπαχτσε. Το 1951 πήρε μεταγραφή στην ιταλική Φιορεντίνα, ο “Προφέσορας” όπως τον αποκαλούσαν, έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής από την Τουρκία που πέτυχε κάτι τέτοιο. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στη γαλλική Νις. Έπειτα επέστρεψε στη Φενερμπαχτσέ, με την οποία αγωνίστηκε σχεδόν ως το τέλος της καριέρας του. . Συνολικά με τη Φενέρ από το 1947 ως το 1964 αγωνίστηκε σε 615 ματς
σκοράροντας 423 γκολ. Μάλιστα το 1953-54 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του
πρωταθλήματος.
Τη δεκαετία του ’60 χάρη στον Λεφτέρ πολλοί Τούρκοι τάσσονταν υπέρ
της Φενέρμπαχτσε! Ο Αντωνιάδης πέρασε δύσκολες στιγμές κατά την διάρκεια
των “Σεπτεμβριανών”, στο οργανωμένο πογκρόμ της νύκτας της 6η
Σεπτεμβρίου 1955 όπου προκλήθηκαν βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών
Ελλήνων πολιτών. Τούρκοι εξτρεμιστές είχαν φτάσει έξω από την οικία του Αντωνιάδη
απειλώντας τον. Στην πλέον κρίσιμη στιγμή, οπαδοί της Φενέρμπαχτσε
κατάφεραν να αποτρέψουν τα χειρότερα υπερασπίζοντας το ίνδαλμα τους. Τότε πολλοί θεώρησαν ως δεδομένο πως ο σπουδαίος γκολτζής θα
επέστρεφε στην Ελλάδα, όμως παρά την ένταση που επικρατούσε εκείνη την
εποχή στην Kωνσταντινούπολη επέλεξε να υπερασπιστεί το σπίτι του. Οι
Τούρκοι ποδοσφαιρόφιλοι σέβονταν τον άσο της Φενέρμπαχτσε. Όποιο
κατάστημα και αν επισκέπτονταν δεν τον άφηναν να πληρώνει, ενώ άπαντες
υποκλίνονταν σε κάθε πέρασμα του. Το 1964 πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ
αν και ήταν ήδη 39 ετών. Μάλιστα η μεταγραφή του ήταν "θεατρική"... Ο τότε πρόεδρος της «'Ενωσης», Κλεάνθης Μαρόπουλος
σκαρφίστηκε ένα τρικ προκειμένου να τον πείσει να συνεχίσει την καριέρα
του με τον “Δικέφαλο” στο στήθος. "Μία φορά νικήσαμε με την Φενέρμπαχτσε την ΑΕΚ 6-0. Οι Μαρόπουλος και Ξένος έπαιζαν στην ΑΕΚ. Σκόραρα τέσσερα γκολ. Ο Μαρόπουλος ήταν καλός άνθρωπος και αγαπούσε την ΑΕΚ πάρα πολύ.
Εκείνη την εποχή όμως ο σύλλογος δεν είχε λεφτά. Έτσι σκέφτηκε να μου
ζητήσει αυτόγραφο. ‘Λεφτέρ, έλα να υπογράψεις εδώ.
Θέλω το αυτόγραφο σου από τη στιγμή που έχεις σκοράρει τόσα πολλά γκολ
εναντίον μας’ μου είπε. Πράγματι, υπέγραψα δίχως να κοιτάξω. Ήταν ένα
μπλε χαρτί." Όμως, πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο σε πέντε ματς
σκοράροντας δύο γκολ. Τραυματίστηκε σε έναν αγώνα με τον Ηρακλή Θ. και αναγκάστηκε να τερματίσει την καριέρα του. 7 χρόνια μετά στα 46 του, ο «θρύλος» του τουρκικού ποδοσφαίρου τέθηκε αντίπαλος της ΑΕΚ σε φιλικό στη Νέα Φιλαδέλφεια. «Ήμουν πολύ μεγάλος τότε, 46 ετών. Χάσαμε, ενώ αστόχησα και σε
πέναλτι. Σε όλη την καριέρα μου στην Φενέρμπαχτσε, που διήρκεσε για 20
χρόνια έχασα μόλις τρία πέναλτι.Στην AEK ήξεραν τη στρατηγική μου αλλά και τα τρικ που έκανα. Ο
Σεραφείδης ήταν συμπαίκτης μου και γνώριζε πως εκτελούσα τα πέναλτι». 
Ο σπουδαίος Λεφτέρ διετέλεσε αρχηγός της Εθνικής Τουρκίας σκοράροντας κατά της Ελλάδας (23/4/1948, 3-1), γεγονός που πολλοί συμπατριώτες μας δεν είδαν με καλό μάτι εκείνη την εποχή χαρακτηρίζοντας τον «προδότη». Αν και συνήθιζε κατά την ανάκρουση του τουρκικού ύμνου να βγάζει έξω από τη φανέλα τον σταυρό που φορούσε, ουδείς τόλμησε να τον αποδοκιμάσει. Ο Λευτέρης Αντωνιάδης αποτελούσε ιδιάζουσα περίπτωση. Αρχηγός της Εθνικής Τουρκίας, ένας Έλληνας, δηλωμένος χριστανός ορθόδοξος που τιμούσε τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας του, μολονότι ποδοσφαιρικά εκπροσωπούσε την Τουρκία. Ουσιαστικά παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο πατρίδες και όμηρος των πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων της εποχής. Την δεκαετία του '50 ο Αντωνιάδης συγκαταλέγονταν στους κορυφαίους στράικερ του κόσμου. Έγραψε ιστορία σκοράροντας με τη φανέλα της εθνικής Τουρκίας στο Μουντιάλ του 1954 στη Γερμανία δύο γκολ. Γενικότερα αγωνίστηκε 50 φορές στην τουρκική εθνική ομάδα, αν και επισήμως αναφέρονται 46 συμμετοχές, τις 9 ως αρχηγός. Οι άλλες τέσσερις ήταν με την ολυμπιακή ομάδα. Μετείχε στην ολυμπιάδα του 1948 στο Λονδίνο. Έπαιξε και στους δύο αγώνες που έδωσε η Τουρκία: με Γιουγκοσλαβία (1-3) και Κίνα (4-0) και πέτυχε ένα γκολ. Έπαιξε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1954 σκοράροντας δύο γκολ κι επιλέχτηκε στη Μικτή Κόσμου. Μετείχε στην ομάδα της Εθνικής Τουρκίας που είχε καταφέρει να νικήσει τη θρυλική ουγγρική ομάδα του Φέρεντς Πούσκας το 1956 με 3-1. Μάλιστα, είχε σκοράρει δύο γκολ. Μετά το ματς οι Ούγγροι παραδέχτηκαν την ανωτερότητα των αντιπάλων τους λέγοντας πως αν η Τουρκία είχε παίξει έτσι και το 1954 στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θα είχε σίγουρα τερματίσει στην τετράδα. Συνολικά πέτυχε 22 γκολ με την εθνική ομάδα και μέχρι σήμερα είναι ο δεύτερος σκόρερ της όλων των εποχών. Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Τουρκίας που τιμήθηκε με το "Χρυσό μετάλλιο" της τουρκικής ομοσπονδίας.
Το όνομά του είναι θρύλος μεταξύ των οπαδών της Φενέρμπαχτσε, οι οποίοι ακόμα τραγουδούν το σύνθημα: 'Ver Lefter'e, Yazsin Deftere', που σημαίνει «Δώσε στον Λεύτερη, θα γράψει στο τεφτέρι».
Για να τον τιμήσουν οι Τούρκοι, έδωσαν σε δρόμο της Πριγκήπου
το όνομα του ενώ φιλοτέχνησαν και την προτομή του, η οποία βρίσκεται σε
απόσταση αναπνοής από το «Σουκρού Σαράτσογλου», έδρα της Φενέρμπαχτσε! Επίσης δρόμος με το όνομά του υπάρχει και
στην Πόλη. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος, τον είχε αποκαλέσει “Μπουγιούκ Αντωνιάδη” δηλαδή «μεγάλο
Αντωνιάδη», ενώ ο Χακάν Σουκούρ, ένας από τους σπουδαιότερους γκολτζήδες
όλων των εποχών στην Τουρκία, τον επισκεπτόταν συχνά προκειμένου να
ακούσει τις συμβουλές. «Το ξέρω πως με αγαπά. Ήθελε τη
συμβουλή μου στο παρελθόν για ένα σημαντικό θέμα. Μου έστειλε τη φανέλα
της Γαλατασαράι, ως δώρο και την έδωσα στον εγγονό μου. Δεν την φόρεσε ποτέ όμως γιατί είναι οπαδός της Φενέρμπαχτσε» έλεγε, αναφερόμενος στον Χακάν Σουκούρ. Άφησε την τελευταία πνοή του στις 13 Ιανουαρίου 2012 σε ηλικία 87 ετών σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης, όπου νοσηλευόταν με προβλήματα υγείας τις τελευταίες ημέρες. Στην κηδεία του παρέστησαν χιλιάδες Τούρκοι πολίτες προεξάρχοντος του πρωθυπουργού Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, ενώ ακόμη και συντηρητικοί μουσουλμάνοι άναψαν ένα κεράκι στη μνήμη του, στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στην Πρίγκηπο. «Ξέρω πως όταν πεθάνω θα τυλίξουν το φέρετρο μου με την ερυθρά ημισέληνο αλλά η καρδιά μου θα είναι γαλάζια με σταυρό» , είχε πει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου