Κυπελλούχος στο χειροκρότημα

Ο Ατρόμητος ήταν το πιο δυνατό αουτσάιντερ που μπορούσε να τύχει στον Ολυμπιακό. 

Ηταν η ομάδα που θα μπορούσε να χτυπήσει στα ίσια τους πρωταθλητές Ελλάδας. Και το έκανε μέχρι το σημείο της ισοφάρισης.
Μετά, λες και οι Περιστεριώτες εξετέλεσαν την αποστολή τους, η ομάδα του Γιώργου Δώνη δεν έδειξε ικανή να πάει... για το ακατόρθωτο (ως τέτοιο φαινόταν πριν τη σέντρα). Εδωσε χώρο στον Ολυμπιακό, τον άφησε να τον κλείσει και τελικώς το πλήρωσε στην εκπνοή της παράτασης. Μέχρι να πέσει η σκόνη του τελικού, οι του Ατρομήτου μπορεί να έχουν τα δικά τους παράπονα. Οταν περάσει ο καιρός, όμως, άπαντες θα διαπιστώσουν τη χαμένη ευκαιρία απέναντι στον πρωταθλητή Ελλάδας.
Το σίγουρο είναι ότι οι τελικοί ανεβάζουν τον Ατρόμητο επίπεδο, τον μεγαλώνουν ως ομάδα. Οι παίκτες μαζεύουν εμπειρίες -γιατί και οι στενοχώριες από τους δύο χαμένους τελικούς λογίζονται ως εμπειρίες- και ο σύλλογος παίρνει τα παράσημα εκείνα που γράφονται στην ιστορία.
Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δίκαιο το νταμπλ, πανηγύρισε το κλείσιμο της αυλαίας σε μια θριαμβευτική χρονιά. Ο Ατρόμητος, όμως, κέρδισε το χειροκρότημα. Για μία ομάδα του επιπέδου του Ατρόμητου μερικές φορές το χειροκρότημα αξίζει περισσότερα από το ίδιο το κύπελλο.
Μην ξεχνάτε πως ζούμε στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου μιλάμε για "φιλικά" και "δανεικούς" παίκτες. Ο Ατρόμητος τους κόλλησε στον τοίχο παίζοντας στα ίσια μία ανώτερη ομάδα. Αυτή που δημιούργησε ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο οποίος αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι. Το ίδιο θα έκανε ακόμα κι αν έχανε...