ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ: 127 χρόνια ένδοξης ιστορίας, περιπετειώδους πορείας και μπόλικης τρέλας!

 Πριν από 127 ολόκληρα χρόνια, το 1892 ιδρύθηκε ο πιο μυθικός Σύλλογος, στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η προσφάτως, εξάκις Πρωταθλήτρια Ευρώπης... ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ!

Του Θεοδόση Βαδιάκα

Η ιστορία της ομάδας των “κόκκινων” του Merseyside, είναι γεμάτη με τιμητικές διακρίσεις, άθλους-ανδραγαθήματα-θαύματα του ποδοσφαίρου, σφοδρές κοινωνικοπολιτικές και ταξικές συγκρούσεις, στιγμές μεγάλης τραγωδίας, ατελείωτη περιπέτεια και ασταμάτητο δίκαιο αγώνα!

Η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία εκδίκησης και η ίδρυση του Συλλόγου

 Σε μια εποχή πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ακόμα, στην περιοχή του Λίβερπουλ υπήρχε μόνο μια ομάδα, η Έβερτον. Ιδρύθηκε το 1878 και η αρχική της ονομασία ήταν “Σεν Ντομίνγκος”. Τον καιρό εκείνο, με τις διάφορες αθλοπαιδείες και τα διάφορα αθλήματα, ασχολούνταν μόνο οι πλούσιοι. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσε το ποδόσφαιρο, το οποίο από τα πρώτα χρόνια που παίχτηκε, ήταν το μόνο άθλημα που (θεωρητικά τουλάχιστον) ένωνε όλο τον κόσμο και όλες τις κοινωνικές τάξεις. Μπορεί την σήμερον ημέρα να έχει γίνει υπέρ του δέοντος επαγγελματικό, όμως από την απαρχή της ιστορίας του, ήταν μακράν το πιο λαοφιλές άθλημα.
Εκεί που βρίσκεται σήμερα το γνωστό σε όλους μας Άνφιλντ, αρχικά βρισκόταν το πρώτο “γήπεδο” της Έβερτον! Ήταν ουσιαστικά ένα χωράφι με χορτάρι, στο οποίο μαζεύονταν οι ομάδες και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου χωραφιού, ήταν ένας πλούσιος της περιοχής του Λίβερπουλ, εν ονόματι John Houlding. Ο ίδιος ξεκίνησε τις συνομιλίες για το ενοίκιο που θα χρειαζόταν να καταβάλλει η Έβερτον, ώστε να συνεχίσει να το χρησιμοποιεί σαν γήπεδο της. Υπήρξε έντονη διαφωνία, πολύ σκληρή αντιπαράθεση και δεν επήλθε ποτέ κάποια συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι της Έβερτον να εκδιωχθούν από το ενοικιαζόμενο “γήπεδο” τους. Προτού όμως αποχωρίσουν οι διοικούντες των “ζαχαρωτών”, έκαναν μια ερώτηση στον ιδιοκτήτη του χωραφιού, σε μια προσπάθεια να τον μεταπείσουν. Το ερώτημα που έθεσαν ήταν το εξής: « Μα καλά, τι θα το κάνεις τόσο μεγάλο χωράφι; » και η απάντηση που πήραν ήταν όχι απλά αποστομωτική, αλλά και η πλέον ιστορική! « Θα το κάνω μια ομάδα που θα σας διαλύσει! » .
3 Ιουνίου του 1892 λοιπόν, ιδρύεται μέσα από μια υπόσχεση “εκδίκησης” του John Houlding, ο πιο ιστορικός Σύλλογος της Αγγλίας!

Ωστόσο όπως κάθε αρχή, έτσι και στο ξεκίνημα τους, οι “reds” αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Την αμέσως επόμενη χρονιά, η Λίβερπουλ ενσωματώθηκε στη δεύτερη κατηγορία των Αγγλικών Πρωταθλημάτων και από την αρχή της δημιουργίας της έως και σήμερα, χρησιμοποιούσε πάντα τον “ναό” του Άνφιλντ, ως την φυσική της έδρα.

Τα παραδοσιακά χρώματα της Λίβερπουλ

 Η Λίβερπουλ τα πρώτα χρόνια που ιδρύθηκε και έφτιαξε ομάδα, αγωνιζόταν με κόκκινες φανέλες και λευκά σορτσάκια. Μπορεί το κόκκινο να εγκαθιδρύθηκε από το 1896 μέχρι και σήμερα, ως το επίσημο, εμβληματικό και παραδοσιακό χρώμα της ομάδας του Merseyside, όμως από το 1964 επικυρώθηκε η απόλυτη κόκκινη εμφάνιση στις φανέλες των παικτών, έπειτα από σχετική υπόδειξη του Bill Shankly! Ο ιστορικός προπονητής της Λίβερπουλ, είχε την ιδέα να φοράνε οι ποδοσφαιριστές του εντελώς κόκκινη εμφάνιση, γιατί πίστευε ότι η αντανάκλαση αυτής της εικόνας μέσα στο γήπεδο, θα προσέδιδε στην ομάδα μια πιο επιβλητική παρουσία, από ότι η εμφάνιση με τα λευκά σορτσάκια και τις κόκκινες φανέλες. Όπως πάντα είχε απόλυτο δίκαιο φυσικά και έτσι η 25η Νοεμβρίου του 1964, έμεινε στην ιστορία ως η ημέρα που επικυρώθηκε μια για πάντα η κατακόκκινη εμφάνιση της Λίβερπουλ, κάτι που οδήγησε και στο να δοθεί το προσωνύμιο “reds”, για τον Σύλλογο του Άνφιλντ. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός πως ως φόρο τιμής στους Ιρλανδούς φίλους της Λίβερπουλ (υπάρχουν πάρα πολύ ισχυροί δεσμοί μεταξύ της Ιρλανδίας και της Λίβερπουλ, τόσο κοινωνικοπολιτικοί, όσο και ιστορικοί), η ομάδα του Merseyside αφιερώνει την τρίτη και πράσινη εμφάνιση της, πάντα σε αυτούς!

Μουσείο τροπαίων και ποδοσφαιρικής κληρονομιάς

 Η πολυνίκης ομάδα του Merseyside, έχει μια τεράστια τροπαιοθήκη, η οποία κοσμεί το μουσείο του Συλλόγου, μέσα στο Άνφιλντ. Απαριθμείται από 61 κύπελλα και προκαλεί δέος σε κάθε αληθινό φίλο του ποδοσφαίρου.

"Εuropean Royalty"

Αυτή η φανταστική συλλογή τροπαίων, αποτελείται από 6 Champions League (1976-77, 1977-78, 1980-81, 1983-84, 2004-05, 2018-19). Είναι τα περισσότερα που έχει κατακτήσει ποτέ οποιαδήποτε άλλη αγγλική ομάδα! Κατατάσσουν την Λίβερπουλ στην τρίτη θέση της σχετικής κατάταξης των ομάδων, που έχουν σηκώσει το πιο βαρύτιμο Ευρωπαϊκό κύπελλο. Η Μίλαν βρίσκεται στη δεύτερη θέση έχοντας 9 παρόμοιους τίτλους και την πρωτοκαθεδρία στον θεσμό απολαμβάνει η Ρεάλ Μαδρίτης, με 13 τρόπαια Champions League, αν και τα περισσότερα τα πήρε όταν η διοργάνωση λεγόταν ακόμα, “κύπελλο Πρωταθλητριών”.
Η Λίβερπουλ βέβαια έχει κατακτήσει και άλλους Ευρωπαϊκούς τίτλους στην μακρά και έκλαμπρη ιστορία της. 3 κύπελλα UEFA (1972-73, 1975-76, 2000-01) και άλλα 3 κύπελλα της διοργάνωσης “UEFA Super Cup” (1977, 2001, 2005) συμπληρώνουν και επιβεβαιώνουν την Ευρωπαϊκή της κυριαρχία.

Αξιομνημόνευτα τεράστια ιστορία και 49 τίτλοι στην Αγγλία!

 Η κυριαρχία της Λίβερπουλ μπορεί να έχει πλέον κλονιστεί εντός των Αγγλικών συνόρων, όμως αυτό δεν ίσχυε πάντα. Αντιθέτως μάλιστα. Παλαιότερα και ιδιαίτερα τις δεκαετίες των 70s και 80s, η ομάδα του Merseyside μεσουρανούσε και είχε μία από τις καλύτερες ομάδες που υπήρξαν ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τότε ήταν που οι “reds” εδραίωσαν την κυριαρχία τους σε Αγγλία και Ευρώπη, χαρακτηριζόμενοι ως μια πανίσχυρη δύναμη του Ευρωπαϊκού και Αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι θρυλικοί Bill Shankly, Bob Paisley, Joe Fagan, Ian Rush και φυσικά ο sir Kenny Dalglish, οδήγησαν τον Σύλλογο στη συνολική κατάκτηση 11 Πρωταθλημάτων, 4 κυπέλλων Πρωταθλητριών (σημερινό Champions League), 2 κυπέλλων UEFA (σημερινό Europa League), 7 άλλων εγχώριων κυπέλλων, μια ποικιλία από super cups και όλα αυτά; μέσα σε ένα ξέφρενο διάστημα, 18 ονειρεμένων σεζόν!

{Συνολικά στην εξέχουσα και θαυμαστή ιστορία της, η ομάδα του Merseyside έχει κατακτήσει:
18 Πρωταθλήματα Αγγλίας: 1900-01, 1905-06, 1921-22, 1922-23, 1946-47, 1963-64, 1965-66, 1972-73, 1975-76, 1976-77, 1978-79, 1979-80, 1981-82, 1982-83, 1983-84, 1985-86, 1987-88, 1989-90
7 κύπελλα Αγγλίας: 1964-65, 1973-74, 1985-86, 1988-89, 1991-92, 2000-01, 2005-06
8 League Cups (αριθμός που αποτελεί ρεκόρ κατακτήσεων στη διοργάνωση): 1980-81, 1981-82, 1982-83, 1983-84, 1994-95, 2000-01, 2002-03, 2011-12
15 σούπερ καπ Αγγλίας: 1964*, 1965*, 1966, 1974, 1976, 1977*, 1979, 1980, 1982, 1986*, 1988, 1989, 1990*, 2001, 2006 (με αστερίσκο έχουν σημειωθεί οι χρονιές που η Λίβερπουλ μοιράστηκε το τρόπαιο με την αντίπαλο της, καθώς αυτό συμβαίνει στην εν λόγω διοργάνωση, σε περίπτωση που οι δυο ομάδες που τίθενται αντιμέτωπες, έρθουν ισόπαλες στην μεταξύ τους αναμέτρηση).
1 Football League σούπερ κάπ: 1986 (διοργάνωση που δεν είχε επιτυχία, καθώς υπήρχε μειωμένο ενδιαφέρον από τις περισσότερες ομάδες και κράτησε μόλις για 1 σεζόν. Συστάθηκε στην ταραχώδη περίοδο της απαγόρευσης συμμετοχής των Αγγλικών ομάδων, στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις).}

Οι τραγωδίες που την σημάδεψαν και τα δύσκολα χρόνια της Λίβερπουλ

 Ακολούθησαν δύο τραγικά συμβάντα, που έχουν μείνει στην ιστορία διότι κλόνισαν και συγκλόνισαν, τόσο ολόκληρο τον οργανισμό της Λίβερπουλ, όσο και το ίδιο το Αγγλικό και Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Heysel 29/5/1985:

 Η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει την Γιουβέντους στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο στάδιο Heysel των Βρυξελλών. Πριν την έναρξη του παιχνιδιού όμως, συνέβησαν πολύ άγρια επεισόδια μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων. Αποτέλεσμα αυτών, ήταν ο τραγικός αριθμός των 39 νεκρών – οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν φίλοι των “Bianconeri” - και οι εκατοντάδες άλλοι οπαδοί που τραυματίστηκαν σοβαρά. Τα γεγονότα που συνέβησαν σημάδεψαν την Λίβερπουλ και το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με άσχημο τρόπο. Ο αγώνας τελικά διεξήχθη προκειμένου να αποφευχθεί η περαιτέρω βία στις κερκίδες. Νικήτρια ήταν η Γιουβέντους με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι, το οποίο θεωρήθηκε ως δώρο προς την “Μεγάλη Κυρία”, γιατί τα επεισόδια ξεκίνησαν από τους Άγγλους οπαδούς. Οι περισσότεροι όμως θυμούνται την τραγωδία που συνέβη πριν το παιχνίδι και η οποία οδήγησε την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας (Μάργκαρετ Θάτσερ) – σε συνεννόηση πάντα με την UEFA – να πάρει μια αυστηρά ακραία απόφαση. Απέκλεισε για 5 χρόνια όλους τους αγγλικούς συλλόγους από τις διοργανώσεις των Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, με την Λίβερπουλ συγκεκριμένα, να δέχεται ακόμα μεγαλύτερη ποινή για 6 χρόνια αποκλεισμού. Για την ιστορία, η Γιουβέντους τιμωρήθηκε μόνο με μια ποινή κεκλεισμένων των θυρών, για τους εντός έδρας Ευρωπαϊκούς αγώνες, της επόμενης χρονιάς.
Όλη αυτή η ιστορία, θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλο μίσος και εχθρικό κλίμα απέναντι στους “κόκκινους”. Ολάκερη η ποδοσφαιρική κοινότητα σοκαρίστηκε και γι’ αυτό έχει χαρακτηριστεί αυτή η ημερομηνία, ως ημέρα μνήμης και θύμησης πάντα, τόσο για την ομάδα του Merseyside, όσο και για την “Vecia Siniora” του Ιταλικού ποδοσφαίρου.

Hillsborough 15/4/1989: Η πιο σκοτεινή ημέρα στην ιστορία της Λίβερπουλ 

 Περισσότεροι από 25.000 υποστηρικτές της Λίβερπουλ, ταξίδεψαν στο Hillsborough για να παρακολουθήσουν τον ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας, με αντίπαλο την Νότιγχαμ Φόρεστ. 96 αδικοχαμένες ψυχές όμως, που μόνο σκοπό είχαν να δουν και να υποστηρίξουν την ομάδα που αγαπούν από κοντά, δεν επέστρεψαν ποτέ στα σπίτια τους…

Μια σειρά από σοβαρά και μοιραία λάθη της αστυνομίας - εσφαλμένη κατανομή των φιλάθλων στις κερκίδες (άνοιξαν τις πόρτες και άφησαν 2.500 κόσμο να εισχωρήσει σε μια ήδη ασφυκτικά γεμάτη κερκίδα), απαράδεκτη προχειρότητα (κανένας έλεγχος της κατάστασης και αντιεπαγγελματική αδιαφορία), εγκληματική κακοδιαχείριση μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (υπήρξε τεράστια καθυστέρηση των πρώτων βοηθειών και των φορείων, ενώ τα ασθενοφόρα δεν μπορούσαν καν να πλησιάσουν έγκαιρα στα σημεία που έπρεπε), και οι εντελώς αψυχολόγητες ενέργειες του επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης (μεταξύ άλλων, είχε δώσει εντολή οι αστυνομικοί να χτυπούν και να σπρώχνουν προς τις κερκίδες όλους τους φιλάθλους, καθώς νόμιζε ότι ήθελαν να εισβάλλουν για επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο!) - οδήγησαν στην είσοδο υπεράριθμων φίλων της Λίβερπουλ, προς την εξέδρα Leppings Lane, η οποία βρισκόταν στη βόρεια κερκίδα του σταδίου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να δημιουργηθεί τρομερή πίεση στους φιλάθλους που είχαν μπει από νωρίς στις εξέδρες του γηπέδου. Αντιλαμβανόμενοι το πρόβλημα, κάποιοι φίλοι των ‘reds” άρχισαν να σκαρφαλώνουν στις πιο πάνω κερκίδες με τη βοήθεια των συνοπαδών τους. Ευτυχώς κάποιοι άλλοι πρόλαβαν να πηδήξουν και πάνω από τα κάγκελα, μπαίνοντας μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να σωθούν. Υπήρχαν όμως και αυτοί που δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν καν. Οι συνέπειες όλων αυτών των εγκληματικά τραγικών λαθών από τους υπεύθυνους-ανεύθυνους, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο 96 φίλων της Λίβερπουλ, είτε με ακαριαίο, είτε με ασφυκτικό τρόπο. Οι εικόνες που λάμβαναν χώρα ήταν πραγματικά φρικτές, λες και παρακολουθούσες κάποια ταινία τρόμου. Ανάμεσα στο πλήθος του πιεσμένου κόσμου, υπήρχαν άνθρωποι που ποδοπατήθηκαν, αλλά και πτώματα που στέκονταν όρθια, καθώς δεν υπήρχε χώρος μέσα στην κερκίδα, ούτε για να πάρουν ανάσα οι παρεβρισκόμενοι οπαδοί. Τον θλιβερό και σοκαριστικό απολογισμό, συμπλήρωσαν άλλοι 776 σοβαρά τραυματίες, οι οποίοι ήταν πολύ εύκολο να προστεθούν κι αυτοί στη λίστα των 96…

« JUSTICE FOR THE 96 »

 Αυτή η αποφράδα ημέρα έχει χαραχτεί για πάντα στη μνήμη και τις καρδιές όλων των φίλων της Λίβερπουλ. Ήταν η ημέρα που άλλαξε το ποδόσφαιρο στην Αγγλία και βύθισε στο πένθος μια ολόκληρη κοινωνία. Προκάλεσε τεράστιες συγκρούσεις και κοινωνικοπολιτικές αντιδράσεις με ταξικό υπόβαθρο. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, ο πυρήνας της βάσης των φίλων της Λίβερπουλ (Scousers), προέρχεται και εκφράζεται ακόμα και σήμερα, από την εργατική τάξη και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, με ανθρωπιστικό κοινωνικό χαρακτήρα πάντοτε! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ιδιοσυγκρασία και την ιδεολογία που πρεσβεύει, ο ίδιος ο Σύλλογος του Άνφιλντ!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα, το γεγονός πως την ημέρα που πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ (διετέλεσε πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια και της τραγωδίας του Hillsborough), κυρίως στο Λίβερπουλ, όπως και στο Νιουκαστλ, - αλλά και στις περισσότερες περιοχές της Βρετανίας - οι φίλοι των δύο ομώνυμων ομάδων πανηγύριζαν έξαλλα τον θάνατο της “μοχθηρής γριάς μέγαιρας”, όπως την αποκαλούσαν οι ίδιοι!

« We ‘re all having a party when maggie thatcher dies »

Η συγκάληψη του εγκλήματος και η αργοπορημένη αποκατάσταση της δικαιοσύνης

 Δίχως ντροπή και με αδικαιολόγητο μίσος τότε, η φυλλάδα της “Sun”, έπειτα από ένα εμετικό πρωτοσέλιδο προπαγάνδας, συνέβαλε τα μέγιστα στο σκάνδαλο της συγκάληψης του εγκλήματος - και έκτοτε όλος ο οργανισμός Λίβερπουλ, της κάνει εμπάργκο - μαζί με την τότε κυβέρνηση και ηγετικά στελέχη της αστυνομίας. Όλοι μαζί, κατηγορούσαν για την τραγωδία που συνέβη, τον κόσμο της Λίβερπουλ (ακόμα και τους νεκρούς), χαρακτηρίζοντας τους ως αλήτες, κλέφτες και μεθυσμένους χούλιγκανς(!), αποποιούμενοι κάθε ευθύνη για τις δικές τους εγκληματικές πράξεις.
Η κυκλοφορία της “sun” σχεδόν εξαλείφθηκε από την περιοχή του Λίβερπουλ.
 

Τελικά έστω και αργά, υπήρξε απόδοση της δικαιοσύνης και αποκατάσταση του ονόματος των θυμάτων και της συμπεριφοράς που επέδειξαν οι φίλοι των “reds”.
 Η αστυνομία δεν έδωσε ποτέ στην δημοσιότητα τους φακέλους που περιέγραφαν το τι αληθινά συνέβη, εκείνο το δραματικό μεσημέρι. Το 2016 όμως, αυτό άλλαξε! Επί σειρά ετών οι δικηγόροι των οικογενειών των θυμάτων και οι δύο οργανώσεις που φτιάχτηκαν μετά το τραγικό συμβάν, (οι “Hillsborough Justice Campaign” και “Hillsborough Family Support Group”), πάλεψαν με θεούς και δαίμονες, έτσι ώστε να οδηγηθούν στο εδώλιο όλοι οι υπεύθυνοι. Ο Τρέβορ Χικς πρωτοστάτισε σε αυτή την προσπάθεια. Ήταν πατέρας που είναι γέννημα θρέμμα Liverpoolian και εκείνη την ημέρα, “έχασε” και τις δύο κόρες του... ο ίδιος προσπαθούσε για χρόνια να κάνει ότι περνάει από το χέρι του, ούτως ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη και αυτό όπως λέει, τον κράτησε ζωντανό! Και ο αγώνας του (όπως και αυτός των υπόλοιπων συναγωνιστών του), δικαιώθηκε! Επιτέλους, αυτοί που πραγματικά έφταιγαν, τιμωρήθηκαν όπως θα έπρεπε! « Δολοφονία εξ αμελείας » απεφάνθη το δικαστήριο! Έκδηλη συγκίνηση, πρωτόγνωρη ικανοποίηση, ασύγκριτη αγαλλίαση… Οι ψυχές που “έφυγαν” δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, αλλά τουλάχιστον η πλήρης επιβολή και η αποκατάσταση της δικαιοσύνης, αποτελεί (πέρα από μια πράξη δικαίου), έναν μικρό φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων, τα οποία ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ ΠΟΤE!

Η μηχανή παραγωγής τίτλων και επιτυχιών, άρχισε να στερεύει...
                                            

 Τα προηγούμενα δύο θλιβερά και τραγικά γεγονότα, επηρέασαν άμεσα και με μεγάλο αρνητισμό μάλιστα, την αγωνιστική εικόνα της ομάδας.
Παρότι όμως οι τύχες της Λίβερπουλ, στέρεψαν από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, ξεκινώντας έτσι μια μακρά περίοδο “λειψυνδρίας” στους τίτλους... ένα τρεμπλ των εγχώριων κυπέλλων και ένα κύπελλο UEFA το 2001, ήταν οι κύριες αιτίες, για να δώσουν ξανά χαρά στους φίλους των “reds”. Μετά το τελευταίο πρωτάθλημα της πάντως, η ομάδα του Merseyside είχε καταφέρει να τερματίσει 5 φορές στην δεύτερη θέση του Πρωταθλήματος, με την τελευταία της προσπάθεια να εκφράζεται την φετινή χρονιά, όπου και τερμάτισε με 1 μόλις βαθμό, πίσω από την Πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι.

”Miracles do happen”

 Υπό τις οδηγίες του προπονητή Rafa Benitez στον πάγκο και με οδηγό τον εμβληματικό ηγέτη και αρχηγό της ομάδας Steven Gerrard, η Λίβερπουλ έγινε Πρωταθλήτρια Ευρώπης για 5η φορά στην ιστορία της και επανέφερε ξανά, την χαμένη της αίγλη. Το 2005 στην Κωνσταντινούπολη, θυμήθηκε όλος ο κόσμος, τις παλιές ένδοξες ημέρες της ομάδας του Marseyside, στον πιο ανεξίτηλα χαραγμένο και βαθιά αξιομνημόνευτο, συναρπαστικότερο και πιο φανταστικά επικό τελικό, όλων των εποχών! Συγγνώμη για τον υπέρμετρο εμπλουτισμό της προηγούμενης πρότασης, αλλά όλοι θα θυμόμαστε για πάντα πως από εκεί που βρέθηκε στο ημίχρονο να χάνει με 3-0 από την Μίλαν, η αρμάδα των “κόκκινων” κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την πιο εξωπραγματικά τρελή ανατροπή, σε ολόκληρη την ιστορία του ποδοσφαίρου! Αρχικά ισοφάρισε σε μόλις ένα δεκάλεπτο το σκορ (3-3). Εν συνεχεία χάρη στον “φύλακα άγγελο” της Dudek, κατόρθωσε να μη λυγίσει από την ασφυκτική πίεση των αντιπάλων της και να μη δεχθεί γκολ στην παράταση. Ολοκληρώνοντας εν τέλει την “mission impossible” της αναμέτρησης, επιδεικνύοντας εξαιρετική ψυχραιμία στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι, όπου και επικράτησε με 3-2. Έτσι έφτασε στην κατάκτηση του πιο παραμυθένιου τροπαίου, τόσο στην δική της ιστορία, όσο και σε ολόκληρη την ιστορία του κορυφαίου Ευρωπαϊκού θεσμού.

“We won it six times“

 14 χρόνια μετά επέστρεψε τον θρόνο της, χάρις στον Γερμανό τρελό τεχνικό, τον Jurgen Klopp και ένα σύνολο παικτών, που παρουσίαζαν το υπόδειγμα μιας δεμένης ομάδας, η οποία παίζει πανέμορφο ποδόσφαιρο και παίρνει νικηφόρα αποτελέσματα! Αφού απέκλεισε την Μπαρτσελόνα (που ήταν το φαβορί της διοργάνωσης), πραγματοποιώντας ένα ακόμα ποδοσφαιρικό θαύμα, με την πιο τρελή και επική ανατροπή στη φάση των ημιτελικών του Champions League (είχε χάσει 3-0 στον πρώτο αγώνα στο Καμπ Νόου και επικράτησε με 4-0 στη ρεβάνς του Άνφιλντ)… η Λίβερπουλ αντιμετώπισε στον ιστορικό τελικό που έλαβε χώρα στη 1 Ιουνίου, την Τότεναμ. Με σκόρερς τους Σαλάχ και Οριγκί, νίκησε με 2-0 τους “πετεινούς” και σήκωσε ψηλά στον ουρανό της Μαδρίτης, το 6ο της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα! Μαγεία, ονείρωξη και δικαίωση! Λέξεις-εκφράσεις-συναισθήματα που μπορούν να αποτυπώσουν αυτό που ζούσε ολόκληρος ο οργανισμός που ονομάζεται Λίβερπουλ! Φυσικά όπως ήταν αυτονόητο, προκλήθηκε τρέλα, φρενίτιδα ενθουσιασμού και ατελείωτο μεθύσι χαράς, στους εκατομμύρια απανταχού οπαδούς και φίλους του Συλλόγου, καθώς περίμεναν πώς και πώς την ημέρα που θα σηκώσουν ξανά κάποιον τίτλο (και μεταξύ άλλων), θα σβήσουν δια παντός τον εσφαλμένο ορισμό "loosers", με τον οποίο χαρακτηριζόταν ατυχώς η ομάδα τους, τα τελευταία χρόνια.

You ‘ll Never Walk Alone

 Έχουν γραφτεί και ερμηνευτεί, άπειρα πραγματικά τραγούδια για τις ένδοξες ιστορίες, τις θρυλικές μορφές και τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Λίβερπουλ! Πολλά εξ αυτών μάλιστα, από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών! - Ο θρυλικός Τζίμι Χέντριξ, ο τεράστιος Λέμι Κίλμιστερ, οι αξέχαστοι Μπιτλς και ο “βασιλιάς” του ροκ εν ρολ Έλβις Πρίσλεϊ (όπως και πολλοί άλλοι φυσικά), ήταν δηλωμένοι φίλοι των “reds” του Merseyside. -
Αυτό όμως που έμελλε να γίνει ο χαρακτηριστικός ύμνος της ομάδας, ήταν το υπέροχο
“You ‘ll Never Walk Alone” από το συγκρότημα Gerry & The Pacemakers (έχει μελοποιηθεί μεταξύ άλλων και από τον αξεπέραστο Φρανκ Σινάτρα, τους πάντα εκδηλωτικούς και κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένους Dropkick Murphys, τον φημισμένο μαέστρο συμφωνικής και κλασικής μουσικής Andre Rieu και άλλους πολλούς συνθέτες-μουσικούς, που αφουγκράστηκαν τα λόγια και το νόημα του πιο συνταρακτικού τραγουδιού όλων των εποχών).
Αυτό ήταν που ταίριαζε περισσότερο από κάθε άλλο, στον κοινωνικό-πολιτικό-ψυχολογικό προσανατολισμό του Συλλόγου και των φιλάθλων-οπαδών του. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να γίνει μια διαφορετική επιλογή...

Κάθε φορά που τραγουδάει ο κόσμος στο Άνφιλντ τον ύμνο της ομάδας, δακρύζουν από συγκίνηση και οι κολώνες του γηπέδου, ενώ γεμίζουν με δύναμη και αισιοδοξία, όλοι όσοι ζούνε αυτή την μαγική στιγμή!
Σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο που αγαπά πραγματικά το άθλημα, αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια της Λίβερπουλ, προκαλεί δέος, ανατριχίλα και σεβασμό! Τόσο για τους KOPites που τραγουδούν περήφανα και δυνατά για την μεγάλη τους αγάπη, όσο φυσικά και για τις ατελείωτες, ξεχωριστές και μοναδικές ιστορίες που αναβλύζουν και αντηχούν μέσω αυτών, σε ολόκληρο τον “ναό” του Άνφιλντ!

 Η μαγεία, η ιστορία και η φαντασία, ξεκλειδώνονται μπροστά στις ξακουστές και μνημειώδεις πύλες, “Shankly Gates” και ξεχύνονται σαν κόκκινος ορμητικός ποταμός των ονείρων, από τον φημισμένο δρόμο του Anfield Road, έως την κάθε άκρη της γης, όπου υπάρχουν Liverpoolians!

πηγή εικόνων: https://www.liverpoolfc.com